Weekend

Weekend 1.

In de Starbucks Café aan boord van de AFM staat een loketje waar je kan lezen en inschrijven voor buitenscheepse recreatieve activiteiten. Eén daarvan is een trip naar de watervallen van Coyah. Dat ligt zo’n 45 km van de haven van Conakry. Ik schrijf me in en ’s ochtends om 8 uur vertrekken we met 20 man in 2 busjes voor een dagtrip. De busjes zien er verdacht uit en onze indruk is niet fout: na zo’n kwartiertje gaat ons busje steeds trager en het was me al enkele malen opgevallen dat sommige voorbijstekende chauffeurs iets riepen of teken deden. De chauffeur zet het ding opzij aan een benzinestation en mijn buur Russel merkt op dat moment dat de boel in de fik staat. Hij rukt het schuifdeurtje open en jaagt iedereen naar buiten. Inderdaad slaan de vlammen onder beide voorwielen uit. En we staan dan nog wel op de oprit van een benzinestation! Verschillende mensen komen toegesneld en blussen het vuur met zand. Het busje wordt weggeduwd en we wachten een halfuurtje op een vervangwagen (die er overigens al even verdacht uitziet). De rest van de rit kunnen we met volgende woorden samenvatten: 3 uur, heet, druk, file, slechte wegen, onbestaande wegen, stilstaan…. De Nederlandse dames in ons gezelschap gaan helemaal uit de bol en filmen en fotograferen de beelden van het straatleven (drukte en markten) naar volle believen. Ik vind het ook extreem boeiend, maar filmen hoeft niet meer. Het is voor mij perfect vergelijkbaar met Kinshasa of Arusha.

De watervallen zijn echt wel mooi en de moeite. Iedereen gaat er zwemmen en je kan de watervallen opklauteren of er gaan onder zitten. Ik herinner me dat een vriend en collega van me - Dirk Engels, die jaren in Afrika geleefd en gewerkt heeft - zijn thesis heeft gemaakt over schistosomiasis: als ik me goed herinner wordt die ziekte veroorzaakt door een parasiet die in water leeft en bij zwemmers of baders (via de waterwegen) naar binnen kruipt en dan in je lijf allerlei onheil veroorzaakt. Misschien zijn mijn herinneringen wat vertroebeld, en hopelijk stroomt dit water daar wat te rap voor. We gaan dus zwemmen en amuseren ons kostelijk.

Op het aanliggende terras wachten we grotendeels tevergeefs op een besteld middagmaal en we keren rond 15u terug. De terugrit heeft dezelfde kenmerken maar verloopt ditmaal zonder brandje. We zijn nét op tijd terug op het schip om nog in het restaurant te kunnen eten. De mensen van het restaurant hadden overigens aan ons gedacht en hadden schoteltjes food (afgedekt met een folie) voor ons opzij gezet. Het is niet moeilijk om je hier snel thuis te voelen. Mijn roommate Mark (die zelf ’s avonds weg moest en die ik dus de ganse dag niet zie) had dezelfde gedachtengang en op de kamer stond dus ook vanwege Mark een schotel voor me klaar. Hartverwarmend.

Op zondag is er eerst tijd voor bijwerken van e-mails en WhatsApp video-en, en een wasje te doen. Na een beperkt middagmaal ga ik samen met Sören, een Duitse tandarts, op stap in de stad. We hebben gehoord van een kunstmarktje en gezien Sören iets zoekt voor zijn echtgenote (en ik dat natuurlijk ook een goed idee vind) gaan we daarheen. Er zijn wel dertig kleine kraampjes met allerlei spullen: houtsnijwerk van dieren, beeldjes, maskers etc. We willen eerst alles zien en gaan dan pas aan het onderhandelen. Onze leidraad is dat we ongeveer 30% willen betalen van de initiële vraagprijs. De verkopers spreken naast hun lokale taal engels en frans, maar wij trekken ons onderling met Duits uit de slag voor overleg. Ik koop uiteindelijk een masker, Sören vier olifantjes, vijf sleutelhangers, twee armbandjes en twee bekertjes. We gaan een ijsje eten in restaurant Le Spécial en wandelen doorheen de wijk van de ambassades tot aan de visserijwerf, waarrond een marktje staat. Men had ons afgeraden daar op zondagnamiddag te gaan omdat er geen activiteit zou zijn, ik ben blij dat we op een “rustig” moment komen, in de échte drukte wil ik hier niet zijn. De mengeling van geuren, vis en bijproducten, insecten, afval en roepende verkopers (en -sters) geven een duidelijke impressie, een halfuurtje volstaat wel hier. We komen oververhit terug op het schip en springen dan maar in het zwembad op dek 8.

Weekend 2. Tevens de laatste dagen op het schip. Ik krijg een positieve evaluatie van alle instanties die me moeten beoordelen. Dus als ik wil terugkomen willen ze me wel hebben, da’s al een opluchting. Controle van de twee gisteren geopereerden is prima.

We vertrekken vroeg naar het Roone eiland. Dat ligt voor de kust van Conakry als het middelste van drie op een rij. Er is een mooi strand en we springen toch een dik uur in de golven. Nog wat wandelen langs de beach, rusten onder het schaduwrijke afdak van een “restaurant”, waar we worden belegerd door verkopers van kledij, juwelen en muzikanten. Op heen- en terugweg hebben we de kans om de AFM vanop het water te fotograferen.

Zaterdag is mijn laatste volledige dag aan boord. Er zijn nogal wat mensen voor wie de missie vandaag of morgen eindigt, dus je ziet in de restaurant bij het ontbijt al hier en daar wat afscheid nemers. Ze hebben wel wat (klein)menselijk inzicht bij de organisatie hier, dus ook bij het vertrek krijg je een keurige checklist waarop je verschillende taken kan afvinken, die moeten vervuld zijn voor je vertrekt: kabinet stofzuigen, kasten binnenin vochtig reinigen, badkamer reinigen, vuilbakje legen, beddengoed verzamelen. In de laundry ruimte staan stofzuigers en cleaning bins klaar die je hiertoe kan uitlenen. En natuurlijk moet je op de dag van je vertrek iemand van de huishouddienst oproepen die dan komt inspecteren hé.

We gaan nog op stap naar een lokale markt. Daar wordt heftig onderhandeld over de prijs van kleurige stoffen tussen de Nederlandse dames en de verkoopster, met mij als vertaler (want de enige die de franse taal machtig is). Dan nog een ijsje in “Le Special” en een bezoekje aan de kathedraal, en terug naar het schip. Een hete middag, maar wel ontspannend. Er zijn verschillende mensen die in de vooravond worden weggebracht naar het vliegveld, Hieronder mijn bevriende Nederlandse verpleegsters en Sören, de Duitse tandarts. Beneden aan de loopbrug komt iedereen samen om afscheid te nemen en het ontroert dan toch dat zowat iedereen van de vaste AFM staf, die tijdens de voorbije weken met de vertrekkers heeft samengewerkt, ook de moeite neemt om beneden te komen voor het afscheid.

Zondag 14/10 is een dag van inpakken en afwerken van administratieve taken. Verder afscheid nemen van de vele mensen met wie ik heb samengewerkt op het schip. Dr Gary Parker, Dr Erik Andersen, Dr Brian Barki, Dr Tertius Venter, Dr Aafke Zuidervliet, Dr Tarina Lourens… Dr Mark Shrime vertrok zelf reeds vroeg in de ochtend voor een screening project op inlandse locatie, Dr Russel Martin is vrijdagavond al vertrokken.

Het vliegtuig vertrekt om 18.50, we worden gebracht door auto’s van Mercyships die ons oppikken om 15.30u.